Het mag er allemaal zijn
het verhaal van Doreen, Jolanda en Carolien
Doreen ter Beest, Jolanda Knuman en Carolien Danckaerts werken bij provincie Gelderland. En daar vallen ze wel op als ze zich met hun blindengeleidehonden Esmee, Inky en Collin door het pand verplaatsen. De honden verruimen hun wereld en vergemakkelijken het reizen, waardoor ze voldoende energie overhouden om zich gewoon te richten op dat waarvoor ze hier zijn: hun werk.
December 2022 – Gewaardeerd worden om je werk, om wat je kunt, en niet omdat je dit kunt ondanks dat je blind bent. Zonder vooroordeel dus. Dat is wat Carolien, Doreen en Jolanda het liefst willen. Bij provincie Gelderland gaat dit heel goed. “En soms krijg ik zelf een goeie les in dat ik zelf ook vooroordelen heb,” vertelt Doreen. “Ik ben tekstschrijver en ik redigeer veel. Zo had ik een jaarverslag geredigeerd van onder andere de omgevingsdiensten. Tijdens de afsluitende bijeenkomst zat ik naast een vrouw die ik in het traject nog niet eerder had ontmoet. En zij begon tegen mij: ‘Ja, ik vind het heel bijzonder dat ….’ En ik dacht gelijk: o nee, die ken ik. Ik heb het te vaak gehoord, dat het bijzonder is dat ik mijn hond mee heb, of dat ik als blinde dit werk kan doen. Maar toen zei ze zonder aarzeling: ‘Ja, ik vind het heel bijzonder dat jij die teksten in een mum van tijd omzet in begrijpelijke taal.’ Ik vond het zo tof dat ik een nieuw iemand ontmoette die eigenlijk gewoon zei: wat doe je je werk goed.”
Carolien herkent dit. “Ik moest een keer inhoudelijk iets toelichten voor Provinciale Staten. Ik was weleens in de zaal geweest, maar ik wist niet of het spreekgestoelte links of rechts stond. Je hoort het ook niet, omdat er met microfoons wordt gewerkt en het geluid via de speakers komt. Dus ik moest even zoeken en heb Collin vooruitgestuurd. Tijdens de lunch kwamen allemaal Statenleden naar me toe die zeiden: ‘Bedankt voor je verhaal, superhelder’. Niemand maakte een probleem van mijn gepruts. Het waren heel inhoudelijke reacties.”
De honden
De honden maken het leven een stukje makkelijker. “Als tekstschrijver kan ik prima mijn werk uitvoeren zonder hond,” zegt Doreen. “En hiernaartoe komen zonder hond kan ook. Dat heb ik een tijdje gedaan, omdat mijn vorige hond met pensioen ging voor Esmee helemaal klaar was. Maar ik kwam doodmoe op kantoor aan. En ik voelde me ook minder veilig op straat. Toen zat ik minder lekker in mijn vel. Met hond ben ik een stuk positiever en energieker, omdat ik gewoon mijn ding kan doen en kan gaan en staan waar ik wil.” Jolanda herkent dat. “Ik had vanmorgen zin om eens een andere route hiernaartoe te lopen. Ik dacht, ik ga het gewoon proberen en ik ben veilig aangekomen. Dat geeft energie. Zonder Inky had ik dat echt nooit gedaan.”
Daarnaast is de hond ook een visitekaartje, volgens Carolien. “Collin is er altijd en hij valt ook best wel op. Het maakt niet uit wat voor kleren ik aantrek, iedereen kijkt toch wel naar hem. Dat kan je ook iets positiefs brengen. Mensen herinneren je makkelijker.”
Inmiddels ‘werken’ er zes hulphonden bij provincie Gelderland. “En iedere hond is anders en ook elk baasje heeft wat anders nodig,” vertelt Carolien. “Directe collega’s weten vaak wel wat wel en niet kan, maar voor andere collega’s is dat lastiger.” Doreen: “Na coronatijd waren er in één keer vier honden, dus toen zei Jolanda: ‘Zullen we dat niet eens weer onder de aandacht brengen?’ We zijn met zijn vieren bij elkaar gaan zitten om te kijken wat voor boodschap we wilden delen. We hebben nu gecommuniceerd dat de honden in principe niet geaaid mogen worden als ze aan het werk zijn, en dat je altijd aan de baas kunt vragen of en wanneer je contact kan maken. Fijn dat we dit als groep konden afstemmen en dat we daar zelf zeggenschap over hadden.”
Op de werkvloer
“Er wordt niet moeilijk over gedaan,” zegt Jolanda. “En dat is ook wel een reden dat ik me hier prettig voel. Laatst was er bijvoorbeeld een training voor alle medewerkers en toen tipte een collega dat deze training uit veel plaatjes bestond en dat het misschien goed was om de trainer hier van tevoren over te mailen. Toen dacht ik: ga ik dit oppakken als betutteling of als ‘bedankt voor de tip’? En toen merkte ik dat ik me hier dusdanig prettig voel, dat ik het als tip kon oppakken. Dus ik heb de trainer gemaild. Er mag gewoon over gesproken worden en dat voelt fijn.” En zo gaat het ook in het restaurant. Jolanda: “Als ik eens zonder collega’s moet lunchen, dan is er altijd wel iemand van facilitair die een dienblad pakt en even meeloopt. De normaalste zaak van de wereld.”
Er wordt hier niet moeilijk gedaan. Het is de normaalste zaak van de wereld.
“Ik was de eerste blinde hier bij provincie Gelderland,” zegt Doreen. “En stiekem vond ik dat wel fijn. Er waren geen vooroordelen en geen verwachtingen. En ze zeiden gelijk: ‘Als je ergens tegenaan loopt, laat het dan weten.’ Ik heb toen een mail gestuurd of ze konden helpen met een sprekende lift. Het was geen must, want ik kan redelijk aanvoelen op welke verdieping ik zit. Maar ze hebben het gelijk opgepakt. Dat vond ik fantastisch. Ik snap ook wel dat ze niet alles kunnen aanpassen, dat er niet naast elke vergaderzaal een braillebordje zit. Daar ben ik wel reëel in.”
“Toch vond ik het in het begin wel lastig,” gaat Doreen verder. “Als je binnenkomt, wil je je bewijzen. Maar dat is juist het moment dat je de meeste hulp nodig hebt. Dat vond ik heel vervelend. Maar toen kwam ik naast een collega te zitten die daar heel nuchter in was. Ze zei: ‘Jij vraagt helemaal niet meer dan anderen. Je vraagt hooguit andere dingen.’ Dat was fijn om te horen.”
Digitaal werken
Sinds corona wordt er veel digitaal gewerkt en dat maakt het werken wel anders. “Ik ben hier in coronatijd gestart, dus toen waren alle overleggen via Teams,” zegt Carolien. “Veel mensen wisten niet dat ik slecht zie. Toen ik ze na een hele tijd aan het werk geweest te zijn, fysiek tegenkwam, zeiden ze verbaasd: ‘Hé, heb je je hond mee?’ En dan hadden ze dus niets gemerkt.” Doreen ziet ook wel de positieve kanten: “Het leuke van Teams is dat ik gewoon interviews kan doen en dat ze er nooit achter komen dat ik blind ben. Het is geen geheim, maar ook geen hoofdzaak.”
Toch heeft het digitale werken ook nadelen, vindt Doreen. “Als mensen in Teams hun scherm delen, dan moet ik zeggen dat ik het niet kan zien en dat wil ik liever niet. Dan wordt het weer een groter ding dan het eigenlijk is. Als we elkaar live zouden zien, dan was het allang duidelijk geweest.” Jolanda is ook in coronatijd gestart. “De namen van collega’s had ik niet snel door. Bij een fysiek overleg kun je het makkelijker onthouden. Tegenover mij zit … en rechts van mij zit …. Maar in een Teamsmeeting met veel personen werkt dat niet.”
Een vergadering via Teams zorgt ook nog wel eens voor verwarring. “Ik had vanochtend nog een overleg en op den duur haalde ik de stemmen door elkaar,” zegt Carolien. “Ik dacht dat ProRail aan het woord was, maar het was Groningen. Dat maakte voor de context wel heel veel uit. Ik vond het al zo gek dat ze er zo in zaten. Dus toen dacht ik: ik moet even goed opletten geloof ik.” Doreen: “Meestal kun je wel een trucje toepassen om het weer scherp te krijgen, maar soms werkt dat niet. Mensen zeggen altijd wel: zeg het dan gewoon. Maar ik denk er vaak ook helemaal niet aan. En zeker als ik het aan het begin niet heb benoemd, voelt het dom om het halverwege te moeten zeggen: ‘Ik weet niet wie er aan het woord is’.”
Openheid
De dames willen niet de indruk wekken dat er niets over gezegd mag worden. “Het hoeft er niet te dik bovenop te liggen,” zegt Doreen. “Maar je hoeft ook niet te negeren dat ik blind ben. Ik merk wel dat ik het supertof vind als er aan me wordt gedacht. Als het even benoemd wordt, dan kan ik er tenminste op reageren en is het uit de lucht. Bijvoorbeeld gewoon met de vraag: Kan ik je helpen?”
“Veel mensen kunnen er een voorbeeld aan nemen hoe het hier bij provincie Gelderland gaat,” zegt Carolien. “Dat is een compliment aan de werkgever, maar ook aan de werknemers die zo open zijn. Het is een cliché, maar het is zo belangrijk dat in een werkomgeving iedereen elkaar op een professionele manier in zijn waarde laat en dat het niet uitmaakt of iemand blind, slechtziend of doof is of een migratieachtergrond heeft. Dat mag er allemaal zijn. En dat gaat hier heel goed.”
Meer verhalen
Wat is jouw verhaal?
Regelmatig horen we bij A&O Provincies bijzondere verhalen van medewerkers. Bijvoorbeeld ervaringsverhalen over hoe een bepaalde stap of keus heeft geleid tot een verandering van koers waardoor iemand is gekomen tot waar hij/zij/hun nu is. Of verhalen over wat iemand nodig heeft om mee te kunnen draaien of waar iemand werkplezier uit haalt.
Deze verhalen inspireren enorm! Daarom zijn we op zoek naar medewerkers binnen de provinciale sector die hun verhaal willen vertellen. Dus wil jij ook andere medewerkers inspireren met jouw verhaal? Laat het ons weten!
