Open over gender
het verhaal van Lio
Lio van den Bosch werkt als MRA trainee/programma medewerker Diversiteit en Inclusie bij de provincie Noord-Holland. Als ervaringsdeskundige – Lio is transman met een polyamoreuze relatie – maakt hij zich hard voor meer diversiteit binnen de provincie en vooral voor een meer inclusieve organisatie. Want op dat terrein is er nog veel winst te behalen volgens Lio. En daar zet hij zijn eigen ervaring graag voor in.
Mei 2022 – Lio van den Bosch heeft ongeveer drie coming-outs gehad in zijn leven. De eerste keer toen hij als 16-jarige zelf nog door het leven ging als meisje en thuiskwam met zijn eerste vriendinnetje. Vervolgens kreeg zijn familie te horen dat hij twee relaties had. En op zijn 24ste kwam hij met de boodschap dat hij een man is. “Gelukkig is mijn familie heel open. Maar mijn vader zei toen wel: drie keer is scheepsrecht, vind je ook niet?” vertelt Lio lachend.
Dat hij een jongen is, dat was wel de grootste coming-out. “In mijn jeugd heb ik er nooit echt de woorden voor gehad waardoor ik mij anders voelde,” zegt Lio. “Want het enige wat ik ooit van transgenders had gezien was dragqueens en travestie, en daar identificeerde ik me niet mee. Dus ik dacht, dan zal ik wel gewoon een stoere chick zijn. Maar toen ik meedeed aan een fotoproject #myowngender is het balletje voor mij gaan rollen. Ik heb toen ook in mijn vriendenkring gezegd dat ik dacht dat ik een man ben, maar het altijd goed had weten te onderdrukken. En zelf vind ik wel dat ik een Oscar verdien voor die prestatie.”
“Waar ik echt trots op ben, is dat ik tijdens de start van mijn traineeship bij de gemeente Hilversum in 2021, binnenkwam met de mededeling dat ik binnen een aantal maanden een borstverwijderende operatie moest ondergaan waar ik al jaren op wachtte,” zegt Lio. “Daar is geen speciaal verlof voor en daarom besloot ik maar gelijk open kaart te spelen. De reactie van mijn manager was: Prima vent, dat gaan we regelen. Ik was zo blij dat ik zo open was geweest.”
Dat Lio zo open is, heeft hij van huis uit meegekregen. “Ik heb de mazzel dat ik een heel fijn sociaal vangnet heb. Dat maakt het een stuk makkelijker om in de grote, boze wereld zo open te zijn.” Lio krijgt vaak positieve reacties op zijn verhaal. “Dit komt denk ik ook door de manier hoe ik het zelf breng en dat ik er geen big issue van maak. Ook over het feit dat ik meerdere partners heb. Mensen zijn vaak heel geïnteresseerd. Ik krijg wel vragen over hoe dat dan werkt en dat snap ik, want het is ook niet gangbaar. En mensen zeggen wel: O, dat zou echt niks voor mij zijn. Maar dat vraag ik ook niet van je.”
Toch loopt Lio zo nu en dan ook wel tegen weerstand aan. “Ik weet nog een van de eerste dagen dat ik hier bij de provincie Noord-Holland was,” vertelt Lio. “Tijdens een workshop D&I kwam het onderwerp genderneutrale wc’s ter sprake. Daar was van meerdere mensen weerstand op. Ik ging toen heel fel in tegen de persoon naast mij, die later mijn sectormanager bleek te zijn. Toen dacht ik wel even bij mezelf: Nou, ik heb wel weer lekker mijn toon gezet.”
Uiteindelijk leidde deze kleine botsing tot een heel mooi gesprek. “Het was zo’n moment van bewustwording van beide kanten. Mijn sectormanager had zich nooit echt gerealiseerd dat je je als persoon in transitie, non-binair, genderqueer of überhaupt queer, onveilig kunt voelen op een mannen- of vrouwentoilet. En voor mij was het ook weer even een moment van inleven van: Ik kan me voorstellen dat je als vrouw ook niet wilt dat alle toiletten genderneutraal zijn en je ze met mannen moet delen.” Lio vindt het heel interessant om hierover in gesprek te gaan en verschillende visies mee te krijgen. “Wat er zo belangrijk in is, is dat je moet gaan kijken: wat ligt er nou onder die stelling en dat is het gesprek wat je met elkaar moet voeren. En dan heb je uiteindelijk altijd een gemene deler en daar kan je dan naartoe werken.”
Ik zie mezelf eigenlijk gewoon als Lio.
Eigenlijk hebben we allemaal een kokervisie, vindt Lio. “Ikzelf net zo goed. En dat is helemaal oké, alleen zou er wel wat meer bewustwording mogen zijn dát dit zo is en dat we af en toe uit onze bubbel moeten stappen. Mensen zijn zo gewend aan een monocultuur, aan hoe ze zelf denken en hoe ze zelf werken. Dus voordat je alle verschillen daadwerkelijk kan samenbrengen in een organisatie, moet je zorgen voor een inclusieve sfeer. Dus mijn missie is er juist voor te zorgen dat je een cultuur creëert, waar die diversiteit kan bestaan.”
Lio is dan ook nog lang niet klaar met dit thema. “Het is echt een onderwerp wat me ontzettend na aan het hart ligt. We zijn nu allerlei dingen aan het opzetten, waarvan ik ook wel wil zien het hoe het allemaal gaat uitpakken. Mijn detachering hier bij de provincie Noord-Holland was maar tijdelijk, maar ik krijg daarna een jaarcontract van de provincie aangeboden met uitzicht op verlenging. Daar ben ik erg blij mee, want ik zit hier supergoed op mijn plek en we zijn eigenlijk pas net begonnen.”
“Ikzelf ben nu gelukkig op een punt dat ik niet meer altijd hoef te zeggen dat ik man ben,” zegt Lio. “Dat is ook wel lekker. Als ik ook kijk naar een foto van voor de hormonen en na een jaar, is dat zo’n groot verschil. Soms in een bepaalde context zeg ik het dus expres wel. Bijvoorbeeld als ervaringsdeskundige. Tegelijkertijd, als ik kijk naar wat de maatschappij van mannen verwacht, denk ik: ben ik dan een man? Toch ben ik ook weer niet non-binair. En in mijn paspoort staat een M waar ik heel trots op ben. Maar eigenlijk zie ik mezelf vooral gewoon als Lio.”
Lio ziet het echt als privilege dat hij zo open te kan zijn. “Dat is heel fijn. Ik probeer het ook te doen voor alle mensen die het niet kunnen. En ik merk dat, omdat ik dat doe, andere mensen ook opener worden. En dan hebben we hele mooie gesprekken, want ik snap bijvoorbeeld niets van monogamie. Ik moet er niet aan denken,” zegt hij lachend. “En als mensen zeggen dat ze te oud zijn voor dit soort onzin, dan haal ik altijd graag mijn omi erbij. Ze is 82 geworden. En een van de laatste Sinterklaas-pakketten die ze me heeft gestuurd, bestond uit chocoladeletters voor mij en mijn twee partners. En dan denk ik bij mezelf: als een vrouw van 82 kan accepteren dat haar kleinzoon een polypan-transman is, dan kan iedereen dat.”
Meer verhalen
Wat is jouw verhaal?
Regelmatig horen we bij A&O Provincies bijzondere verhalen van medewerkers. Bijvoorbeeld ervaringsverhalen over hoe een bepaalde stap of keus heeft geleid tot een verandering van koers waardoor iemand is gekomen tot waar hij/zij/hun nu is. Of verhalen over wat iemand nodig heeft om mee te kunnen draaien of waar iemand werkplezier uit haalt.
Deze verhalen inspireren enorm! Daarom zijn we op zoek naar medewerkers binnen de provinciale sector die hun verhaal willen vertellen. Dus wil jij ook andere medewerkers inspireren met jouw verhaal? Laat het ons weten!
